Gyron

Geloof en recht
liefde en verdriet

in overtuiging sterven we
sterven voor ons doel dat we zo
krampachtig
trachtten te bereiken
zonder hoop
slechts het leven zelf
geeft kracht
slechts het leven zelf
is waarom we ons en anderen
laten lijden
niemand kan zeggen waarom, enkel dat het gebeurd
omdat het moet
dat het gebeurd
omdat we het willen

Ritme van stilte

Langzaam wiegend vind ik het ritme van de stilte
eeuwig aan de randen van ons bewustzijn
sluimerend, wachtend tot
stemmen sterven, gedruis vervaagd en opgaat in
allesoverheersende stilte
het enige dat iedereen kan horen
het enige dat iedereen gemeen heeft
even beangstigend als vertrouwd
men vreest stilte, men vreest de leegte
de leegte die je ziel lijkt uit te hollen
groot is de vrees, zo groot
dat elk moment van onze levenstijd gevuld is
met gedruis
met stemmen
met leven van anderen
met zoveel lawaai
dat alle stilte langzaam sterft
()
()
()
stilte vergaat nooit

FRIS

Ik mis mensen, mensen uit mijn verleden, mensen waar ik nog dingen tegen wilde zeggen maar nu niet meer kan bereiken om diverse redenen. tijd, plaats, leven, dood, overtuiging, haat, schaamte zijn er slechts enkelen. Hoewel mijn verleden vaak bestaat uit niet meer dan indrukken, gevoelens en koud zweet is er nog steeds het prangende gemis van wat onafgemaakt, onvolledig is. als een gezicht zonder ogen...soms twijfel ik aan mezelf, soms vaak maar zeg dan telkens dat wat ik nu doe ik nooit meer kan doen, wat gebeurt is jammer kan zijn maar onoverkomelijk en wat ik nog moet doen gedaan moet worden met alle kracht die ik maar vinden kan. treurig hoe soms de regendruppels me droevig maken, mij niet alleen, alsof het verdriet van velen zich heeft samengepakt en uitgestort word om ons te herinneren waar we fout waren, of nog steeds zijn. zonneschijn brengt geluk, zon is een bundel passie, passie voor elkaar en voor het leven, passie voor het leven. elk individu word gecontroleerd door zijn eigen passie, en zal er alles voor laten vallen, zal door elk vuur stappen om de extase van die passie te voelen branden in elke vezel van zijn wezen, passie leid tot verslaving, tot wil om te leven tot moeilijke keuzes maken over wat evoor moet wijken. we weten het goed genoeg, maar elke passie verbrand ons, en berooft ons zelfs van onze zinnen als we ons niet krampachtig vasthouden aan wat ons tot dan toe nog rest aan wil, wil en besef dat leven slechts een zeepbel is, mooi en prachtig maar slechts een zucht wind en het spat uiteen als een glimp aan een mooie herinnering. ik laat mezelf vaak denken aan waarom ik leef omdat dat de meest pijnlijke gedachte is en eraan wennen het enige is wat we eraan kunnen doen

Serchis VL

In alle geluk, streef ik naar steeds meer, ik zie steeds meer, elke dag bekijk ik de wereld met andere ogen, de nood aan gemeenschap, aan maatschappij, hoe rot ook, het is nodig voor iedereen die leeft omdat de mens leeft om samen te leven, de één kan niet zonder de ander, geen leven zonder band, eenzaamheid dood een mens, maakt de ziel bot en beknot openheid. ik zie niet in waarom sommigen zich zo speciaal voelen dat ze denken dat ze niemand nodig hebben, de leugen die hun verblind is zo duidelijk dat ik moet lachen bij de gedachte dat ze hem zelf niet zien of niet willen zien, het één verschilt in essentie niet veel van het ander. je kan jezelf niet speciaal voelen zonder anderen om het te bevestigen, dus wat zouden zij doen zonder anderen rond hen? zichzelf speciaal vinden? liegen tegen jezelf is nog steeds vele malen erger dan een leugen verspreiden onder gekenden...al is het laatste nog steeds de oorzaak van eenzaamheid en het eerste de oorzaak van haat