hoer

Op kamp tot 15 augustus

Attentietjes

het doel van middelen is totaal overschat en ondergewaardeerd, ik hou wel van gek, niet dat het uitmaakt, niet dat iets uitmaakt wat maar meer naar hoe, niet dat alles waarom zonder zout zou zijn, daarom word ik ook liever nat in de regen.

indiaan

het lukt niet, het gaat niet, stop ermee want het gaat toch niet door. o wat haat ik jou, ik trap in je gezicht en spuw op de overblijfselen. stop, kap, zwijg en ga nooit meer verder, praat niet verder want ik mep op je smoel, het is genoeg geweest, ik heb het allemaal gehad, laten we ermee stoppen want anders sla ik je nog dood

Zetels

Ik voel weemoed en verdriet als ik uitkijk op het leven, ik kan niet anders dan huilen als ik denk aan de tijd die ik heb verloren, alleen maar huilen van verlies. zonder spijt ga ik verder maar ik zal altijd de last van mijn verleden dragen.
alleen lafaards willen niet naar hun verleden kijken en dragen wat ze zijn, dragen wat ze zijn geworden.

ik kijk door het glas van het venster van mijn kamer en aanschouw de prachtige zonsondergang in zijn volle glorie, ik staar ernaar en de tijd verdrinkt zich. wanneer de tijd zich verdrinkt in je gedachten lijkt elk moment te bevriezen, de zon staat stil en de wereld lijkt zich niet meer te verroeren, alhoewel dit zeker een arogante leugen is sta ik genietend te kijken naar mijn wereld, de wereld in mijn ogen, de wereld zoals de meesten hem niet willen zien.


even denk ik niets, even is er niets meer dan alleen de zon en mijn ogen die worden gestreeld door haar stralen. het duurt een fractie, vanaf het moment dat ik knipper met mijn ogen is het voorbij, vervlogen, weggevaagd door rede en logisch verstand. ik zet me terug in werking, nog nahunkerend naar het moment dat zonet is gepasseerd, het moment van volledig besef van de wereld dat even snel weer kwijtraakt als het is gekomen. we zijn een strobreed verwijderd van de kennis die in alle waarschijnlijkheid onze ondergang betekent, we lijken op honden wiens koekje we net niet kunnen bereiken, we ruiken het maar kunnen het niet krijgen.

ik heb er genoeg van en publiceer dit

(>°°>)(<°°<)

Het geluk mag niet weerhouden worden, we zijn het zelf, meerdere personen hadden het al gezegd, soms ligt het ware geluk in de ontwikkeling van jezelf, om jezelf altijd zien beter te worden. je valt altijd maar staat sterker recht, het aanschijn van de verschillende pardoxen die het leven toch o zo moeilijk maken zijn enkel bedrog, een soort van illusie om de natuurlijke orde in stand te houden, zonder chaos kan er geen orde zijn. ik belet niemand anders te denken, kan ook niet, ik hoop het niet. terecht word beweerd dat alles een gevolg is, wij leven in gevolgen niet in keuzes, al de keuzes zijn al gemaakt, ons lot staat al bijna onweerlegbaar vast, er word alleen de schijn van keuze voorgehouden, want waarom zouden we iets anders kiezen? waarom zouden we iets kiezen dat we niet willen? de vraag wat als heeft evenveel nut als een extra teen aan je voet, en is ook even lastig. waarom zou je keuzes veranderen die je maken wat je bent? het leven is van jou, met of zonder de last van keuze. we kennen onze keuzes al, het zijn enkel de gevolgen waar wij voor instaan

Serchis VIII

ik weerspiegel de verte waarin ik staar, en mijn ogen spreken mee. alles bloeit, alles vormt één grote harmonie, het is alsof iemand dit bedacht heeft, het is te perfect voor een samenloop van toevalligheden.

het licht van de nacht en de schaduw van mijn angsten overspoelt zelfs de meest krachtige geesten, hoewel het me licht bevreesd voel ik me er wel thuis, de eenzaamheid heeft een ander soort van prijs en hoewel het verre van bevredigend is heeft het wel een zekere aanspreking op mijn zinnen. ik zwicht in de verschillen van de mens, maar sprankel in het uitbuiten ervan, ik kan teren op zwakte, zelfs de hogen vallen onder mijn woorden, ik maak en breek zelfvertrouwen in twee zinnen. soms zelfs schep ik liefde in mijn woorden, liefde die ik nooit wilde maar toch kreeg en verkrachtte. de schijn die mooie woorden ophouden is zelden gezien, maar zij die zich door hun kracht van hun stuk laten brengen zijn reddeloos verloren, woorden zijn slechts schimmen van gedachten, raadsels gemaakt om een mens in zelfmedelijden te dompelen of er onrechtmatig veel zelfvertrouwen aan toekennen. het is een cyclus, wij zijn een cyclus, wat wij doen komt altijd terug en is al eens geweest. het is een cyclus die ons bind, een cyclus die ons altijd tot onszelf doet keren. En voor de tweede maal dreigt deze cyclus mijn leven uit te blazen als een kaarsvlam, en voor de tweede keer zal ik er klaar voor zijn.