Vrachtwagendood

Tranen prikken achter mijn oogleden, langzaam zink ik weg in de eeuwigdurende duisternis, met spijt neem ik afscheid van alles wat ik ben en nog zou worden, met verdriet in mijn hart sla ik mijn laatste momenten gade, al vallend zie ik de dood op me afrijden, in het allesvertragende requiem zie ik alles helder, een revelatie, zoals die er alleen maar kan zijn wanneer alles ver voorbij zijn grenzen wordt gedwongen, ik zie geen kans op verder leven maar hoop, hoop die sterker kan zijn dan welke vrachtwagen dan ook, zelfs sterker dan een die in volle vaart op mijn vallend lichaam afrijdt, IK WIL leven, IK WIL terug opstaan en aan iedereen zeggen dat ik fout was, dat het mijn schuld was, dat ondanks alles wat ik gezegd heb ik hen nog steeds in mijn hart draag. ik wil nog eenmaal zeggen dat het me spijt, dat ze gelijk hadden. Met nog steeds tranen in mijn ogen maakt mijn lichaam contact met zijn ondergang, ik sluit mijn ogen en open ze nooit meer, hoezeer het me ook spijt, er is geen tijd meer, er is alleen de hoop die bidt dat diegenen die van mij houden weten dat ik ook altijd van hen gehouden heb.

(-04/03/2008-)