zoals gevraagd

Hierbij een achtergrondje voor jou pascolotje =)

directe link

http://img442.imageshack.us/img442/8675/pascolo2lk9.jpg

of klik hierzo op

Bezigmevanalles

Ik ben graag bezig met zowat vanalles en nogwat. vooral photoshop enzo en ik dacht, laat ik eens een wallpaper maken van mn blogje, kben persoonlijk wel vrij tevreden met het resultaat, je kan dit als achtergrond gebruiken voor op je pc, als je wil natuurlijk. mocht je willen kan ik ook iets maken voor jou, laat maar weten in de echos.

De directe link

http://img212.imageshack.us/img212/9576/wallpaperat6.jpg

De afbeelding zelf

Vergeten

Ik voel niets meer, mijn longen vullen zich met leegte. en verder zinkend in het deken van de dood betrap ik me op medelijden, medelijden met dingen die nog leven of nog in leven zijn. men kan slechts over een leven praten als het wel degelijk geleefd wordt, niet wanneer je de zon ziet opkomen zonder erbij stil te staan waarom je naar de volgende zou gaan kijken. Ik sluit mijn ogen en laat de woorden uit mijn blinde vingers vloeien en hoewel de tijd trager schijnt te gaan voel ik me steeds ouder worden, steeds meer verbonden met het leven dat nu weer traag dan weer snel voorbijslijt. kijkend door de ogen van een vreemde sla ik mezelf gade, het gezicht in de spiegel is dat van mij maar voelt zo vreemd alsof je naar een schilderij kijkt dat je vaag bekend voorkomt vanuit een oud schoolboek waar je jarenlang duf overheen staarde zonder echt antwoord te krijgen op de prangende vragen die het bloed in je aders doen kolken en je het gevoel geven dat je krijgt wanneer je even stilstaat bij jezelf afvragend waarom je ouder wordt en je verbaast over het bewegen van je vingers. het soort vragen dat enkel maar gehoon en gelach als antwoord krijgen omdat de meesten het veel te logisch vinden om er antwoord op te geven, minachting, lezend in de ogen van elk ander, zonder recht en reden, zonder verantwoording, enkel omdat sommige vragen de schaamte van anderen opdiepen en daarmee oude wonden openrijtend. het is nacht en ik ben moe, moe in lichaam, helder van geest. ik wijfel nog even of het bed dat zich boven mijn hoofd bevind begeerlijk genoeg is om op te zoeken, ik twijfel en schrijf verder. letter per letter, niet echt met reden, maar omdat ik vind dat alles geschreven moet zijn, opdat de kennis kan bijdragen aan de evolutie van ons menszijn, een zware filosofie maar verslaafd als ik ben aan het denken en bedenken om het onszelf moeilijker dan wel gemakkelijker te maken, aaaah, muziek, de drijfveer van ons bestaan en de begeleider van het ritme dat ons leven stuurt. leven is dansen, dansen op het ritme van onze wereld, dansen in het ritme van mensen naast jezelf, dansen naast jou.

Serchis XIII

Ik dans op het ritme van mijn leven, op de muziek van mijn vreugde dwarrel ik steeds verder in het gelukkig hemelsblauw. anders dan altijd droom ik over mezelf, over hoe ik vruchteloos de horizon probeer te grijpen in een poging om steeds maar meer van mezelf te vergen. Ik dans leef zing spring huil tier trek lach steeds luider en harder opdat anderen het ook horen en mijn bestaan erkennen. Aandacht is vitaal voor een plaats in dit universum. Ik laat de zwaartekracht haar ding doen en laat me neergooien op de barre grond, warme lucht vult mijn longen en langzaam als de climax van het lied toeneemt stroomt de adrenaline door mijn aderen. elke pijn, elke vermoeidheid alle zorgen weg, gewoon perfect, muziek brengt mij een heldere geest in een onvermoeid lichaam. zo sta ik op en begin te lopen, mijn energie zoekt een uitweg en ik sla op alles wat ik tegenkom, de muren kasten bed alles moet eraan geloven. elke spier in mijn lichaam staat gespannen voor het volgend obstakel. nieuwe littekens schilderen mijn vuist in een bloedrode kleur, het voelt warm en vertrouwelijk aan, de pijn is slechts een vaag woord ergens achteraan in mijn brein. helder als mijn geest is bekijk ik mezelf en zie dat er geen reden voor spijt is, geen reden voor twijfel. ik staar in de spiegel naar mijn naakte lichaam, bloed drupt van mijn handen op de grond. van boven tot onder verkent mijn blik elke vezel die maakt wat ik ben, wie ik ben. de muziek veranderd in een rustige melodie, langzaam neemt de spanning in mijn benen af en ik zak op mijn knieën. de muziek geeft me een andere droom, één waarin ik onder een boom rust, wachtend op de tijd om mijn lichaam te voeden compleet harmonieus met alles rondom. dromen duren in alle helaasheid nooit lang genoeg om ons volledig inzicht te geven, en dus al wakkerschietend badend in wat zweet of tranen zouden kunnen zijn vervloek ik de ongedeelde kennis. lachend besef ik dat ik dichtbij het einde van mijn leven zat want waarom de zoektocht zo snel beïndigen....ik wil nog lang jagen naar wat mij onbekend is, wat zou ik moeten doen als ik het nu al zou weten?

kbeninmennegoeievandaag

ik haat niet
maar ik blijf hopen

ik doe niet
maar ik blijf huilen

ik weet niet
maar ik blijf denken

zolang we maar leven
zolang
zal het zijn

Voor jouuuu

haar ogen zijn de sterrenhemel
haar lichaam de zon
haar lach de wind
haar lippen het slot van onze liefde
een slot
waarvan ik de sleutel ben

Opet

ik zweef steeds verder weg boven de realiteit. uikijkend over alles wat echt is, volop begrijpend waar dromen vandaan komen. ik tuur naar de horizon, daar waar echt eindigd en hoop begint. starend in die immense verte laat ik het hier voor later en reis naar oorden waar ogen geen betekenis hebben en waar mensen versmelten tot één geheel. ik voel de dromen van anderen als een koele wind die de haartjes op mijn huid overeind doet staan. steeds hoger, steeds verder, sommigen noemen het vluchten van de realiteit, maar zij die het geheel overzien weten wel beter. alles is realiteit zolang het maar geloofd wordt. laat maar staan, ik ben toch blind

Getier

hier sta ik dan, vergeven in de zoetebrij van de chinezen, toch blijvend schrijvend naar beter oorden....Tahiti, here i come, zoals van op glad ijs. als iemand het kent tenminste, toneel korneel. als het maar klinkt en plakt in de ijskast. Ik voel me zweven op de extase van muziek, muziek niet van mij. helaas heb ik geen muziek, in muziek ben ik stom, in woorden schrijf ik zeeën, zinnen als woestijnen. ik keer altijd weer terug op mezelf, tenminste als mijn woorden komen willen al willen ze wel blijven hangen in mijn achterhoofd zo drijvend in mijn waanzin, al langzaam verterend van mijn hersenpan. ik sta op en ontkleed me, mijn spieren tekenen zich scherp af zweet rolt over mijn rug en steeds langzamer vallen mijn oogleden dicht. op de grens van onderbewustzijn schrijf ik dit. fysieke vermoeidheid geeft een heldere geest, alsof lichaam en geest opeens gescheiden zijn, morgenvroeg is deze extase weg, de extase met de naam endorphines, een roes die ik telkens weer opzoek in het heetst van de strijd, daar waar kleine oorlogen in een spel worden gespeeld daar vind ik mijn kracht, het is daar waar ik geleefd hoop

Onononozel

staren in het vuur
ik heb geen uitweg meer
de verstikkende duisternis
omringd
dood wat ik lief heb
wat ik nog heb
een enkel licht
de grens met mijn donker
leven is licht
het licht is mijn leven

Engst

Ik kon niet zien met mijn ogen
maar ik wist waar iedereen stond
en waar ik was.
ik zat in een stoel, een tamelijk comfortabele stoel
zonder leuningen maar bezet met een kussenlaag
er zat verband rond mijn hoofd dat mijn ogen bedekte
en hoewel ik niet kon zien
voelde ik de warmte van kunstlicht op mijn verband schijnen
Ik kon niet horen met mijn oren
maar ik hoorde alles om me heen
en ik hoorde mezelf huilen
ik hoorde dat ik nooit meer zou kunnen zien
woorden die als een storm op me afkwamen
al het geluid om me heen uitdovend.
tranen branden achter mijn oogkassen
maar verlieten ze niet
iemand streelde mijn rug, moeder
haar handen waren nog nat van de tranen
ik probeerde op te staan
maar de kracht die mij restte
was er één om te sterven

(-06/02/2008-)

TRechter

Ik had antwoord gevraagd, ik vroeg uitleg, ik hapte naar de kennis die zij weghield op een plaats waar ik ze nooit kan vinden, niet zonder haar toestemming. Ik ben achter de schermen van haar bestaan beland en heb haar nooit verraden. ik heb haar geheimen aanhoord, ik heb haar dicht bij mijn hart geplaatst gekoesterd alsof het mijn eigen leven was. ik had zowat alles gehad, ik was beproefd, ik stond nog steeds recht en ik blijf alsmaar rechtdoor gaan, almaar vooruit, soms anderen ontziend, andere keren neem ik ze mee op de reis door mijn leven. en soms denk ik terug aan momenten, aan de kennis die ik nog steeds niet heb, aan wat mij is onthouden, aan wat mij nog steeds pijnigd, aan hoe het misschien in alle onwaarschijnlijkheid had kunnen wezen, misschien, in één van de vele toekomsten ontsproten uit de keuze die is gemaakt, nooit heb ik spijt gehad over mijn eigen keuzes, altijd over die van een ander