.: 2007

zondag

iNnE

Mijn schat

Mijn lieverd

Mijn hart

Licht van mijn ogen

Droom van mijn nacht

Ik dorst naar je lippen

Ik die nooit smacht

Blijf toch bij mij

Vannacht

vrijdag

Ik kijk neer op mijn bodemloze eenzaamheid, het zwarte gat gaapt diep onder mijn voeten en voelt scheurend aan. de leegte die niemand kan opvullen, een zwartheid die geen persoon kan verlichten. Er zitten soms teveel mensen in mijn hoofd dat het lijkt of ikzelf niet meer besta, al die aandacht die ik moet verdelen, al die mensen die rond mij dansen, leven lachen zingen praten roepen schreeuwen, aaah stop, ik heb er echt genoeg van, laat er rust in mijn hoofd, laat alles wat chaos is weg. soms verkies ik mijn bodemloze eenzaamheid, mijn scheurende leegte boven het zinloze geroep van anderen die hun eigen bestaan willen opdringen aan anderen om zo toch nog enige herkenning te krijgen en de hoop verder te leven in de herinnering van anderen. wel, dood of levend maakt voor mij niet veel uit, ik zal niet door velen gemist worden en ik heb evenmin spijt of onafgemaakte dingen in dit leven, want zoals elk leven is dat van mij perfect.

zaterdag

Serchis XXX

Verstoten door ieder die mijn bestaan heeft erkend dwaal ik door het niets van mijn gedachten en sterf steeds een beetje meer bij het besef dat ik slechts weinig liefde heb gebracht bij diegenen die ik het meest liefheb, zo dwaal ik steeds verder, steeds aan de rand van mijn gedachten. En zo kijk ik uit over de rest van de wereld, alsof mijn bewustzijn slechts de wind is die het aardoppervlak teistert. Hoewel dit zo neerslachtig en in geen verten aantrekkelijk lijkt is er toch een zekere vrede in dit bestaan, de vrede dat de realiteit slechts een nare droom is en dat zorgen een woord is dat je even snel vergeet als verstuivend zand. Ik droom mezelf steeds verder weg van de realiteit en vrees te verliezen wat ooit mijn leven was, ik offer mijn leven op voor de dromen die me op eisen, en vlieg zo tussen de verschillende onderbewustzijns van anderen om toch te merken dat ik niet anders ben dan enig ander, behalve dan dat ik kan vliegen en zij niet

dinsdag

DAn

In het licht van uitzichtloosheid en andere zaken die drukken op de geest van het menselijk bestaan is er toch nog iets dat een zeker potentieël houdt om een gezamelijk bestaan op te bouwen. Ik stel nu maar, wat zou u doen wanneer er iemand voor uw voeten stierf? Schreeuwen? Bellen? De kwetsbaarheid van ons bestaan in vraag stellen? U snel uit de voeten maken? Voor de rest van uw leven depressief blijven, getraumatiseerd door de schokkende ervaring die u met zich medraagd? Blijven kijken? Negeren? Het is niet wat u doet dat zal beoordelen wie u bent, het is waarom u het doet. Niemand zal de ware reden kennen in het kader van waarom u die actie heeft of zou hebben ondernomen, ook niemand zal u bekritiseren op dat vlak. Jaloezie alleen kan alle goedheid in de wereld verrotten tot een walgelijke brij lelijkheid en egoisme, schoonheid zit evenzeer langs buiten als deze zich langs binnen manifesteert, ik mijmer maar door over de redenen waartoe mensen gedreven worden door zich zo te gedragen maar hopen op een antwoord is als een geneesmiddel vinden voor de dood.

zaterdag

Bedroevend hoe slecht het wel niet gaat met ons, als ik om me heen kijk is het merendeel van mijn medeleeftijdsgenoten helaas niet meer in staat om vijftig keer behoorlijk op te drukken. ik besterf het echt wanneer deze personen een poging ondernemen tot een verhoging van hun fysieke conditie. het gaat echt bar slecht met de jeugd, deëvolutie is zo duidelijk zichtbaar bij nieuwe speciemen mens. Tsja, als beweging uit den boze blijkt hoe gaan we dan vooruit?

woensdag

graag

Was er altijd die waanzin? Is er nog steeds die onvoorstelbare woede die je kan opwekken met slechts een paar woorden waarvan menigeen de betekenis ontgaan is. ik wijfel, maar kom steeds tot de conclusie dat de mensheid het slachtoffer is geworden van waanzin in zijn pure onovertreffelijke chaos die er steeds het gevolg van is. De eenwording van de mensheid is nog steeds veraf, zolang de minderheid ervan meer geeft om een ander dan om zichzelf is vrede en al die dingen waar zo oppervlakkig naar word gestreefd nog slechts een vage droom, een droom waarvan je het gevoel herinnert maar niet de eigenlijke betekenis. Het enige dat de mens kenmerkt is zijn eeuwige hoop, zijn hoop op beterwording en een vrolijkere toekomst. Het schrijnende besef dat alles wel weer terugkomt leid voor de meesten tot waanzin en sticht brand in het hart van de mens opdat deze word verteerd door spijt en verdriet.

^_^

Ik ben gelukkig

Serchis XIV

Het schrijnend besef van verlies verteerde me, holde me uit tot ik enkel nog maar bestond uit een huls waarin zich enkel verdriet verschool. ik kroop dichter tegen haar koude lichaam aan en probeerde me de warmte te herinneren die ze ooit uitstraalde. Ik wilde haar niet aankijken, ik had geen moed meer om de uitdovende blik waar eens de hele sterrenhemel in had geschittert te trotseren, de blik waar ik in verdronk, de blik die ik verslond, de blik die me zoveel zei en toch zoveel geheimen had, die blik was dood. het gevoel om samen te sterven bekroop me, het gevoel dat het allemaal hier behoorde te eindigen leek me zo voor de hand liggend. ik nam het bebloede mes uit haar hand, haar nog steeds niet aankijkend. het bloed op het mes was nog warm, in contrast met haar koude lichaam deed het me huiveren, ik staarde van het mes naar mijn borst en aarzelde even, ik keek op en verstarde toen mijn blik in de hare viel, het zwarte gat waar ooit haar ogen hadden gezeten slorpte mijn laatste aarzeling op en zonder mijn blik af te wenden van haar gezicht plofte het mes in mijn hart. Tranen rolden over mijn wangen en vielen op mijn geopende handen, ik bleef koppig in haar ogen kijken, dwingend dat het leven zou terugkeren, dat mijn leven in dat van haar zou vloeien, ik bleef kijken, maar langzaam werd alles zwart en gleed ik weg in haar ogen. ik voelde nog net dat ik op haar viel. Samen met mijn leven vloeide ook de pijn weg en ik herinnerde me een zin die ik lang geleden ergens opving, "De dood laat alleen de levenden lijden". ik lachte en stierf weg

dinsdag

Open

de stilte leek onwerkelijk, alsof de wind zelfs de kleinste fluistering van je tong wegblaast. Ik stond in het midden van de kring en allemaal keken ze me aan, koud, doods, alsof glimlachen een pijnlijke zaak was die je best kon afleren voor het je einde zou betekenen. achterdochtig keek ik rond, alsof ze me elk moment zouden bespringen met messen en andere scherpe voorwerpen waar ik liever niet aan dacht. angst bekroop me , mijn benen verloren hun gevoel en ik wankelde. Even dacht ik dat ik in een afgrond viel, even was genoeg, ze schrijnden statig naar me toe, allemaal tegelijk, ik dacht dat ik zou verdrinken in een zee van mensen, een beangstigende zee die me zou verstikken zonder een kans om boven te komen, ik schreeuwde het uit van angst en werd wakker

zondag

?

daarnet was het nog zover, ik staarde naar de lege ruimte in de hoek van de kamer
2 minuten later ontwaakte ik uit de trance met het besef dat ik er nog steeds niet overheen was.
de chaos in mijn hoofd was totaal, ik legde mijn hoofd in mijn handen, een onbewuste en onbeholpen poging om het harde beuken op de binnekant van mijn schedel te stoppen. ik sloot mijn ogen en probeerde na te denken, helaas, zonder enig resultaat. ik zou bijna geloven dat ik krankzinnig werd, geen gedachte in mijn hoofd was nog helder en gedachten die helder in mijn hoofd kwamen zeiden niet meer dan waanzin en irritatie. ik probeerde mijn ogen te openen maar alles bleef zwart, alles, met inbegrip de kleuren die ik zie wanneer het donker is of wanneer ik mijn ogen sluit, de leuke dansende vormeloze figuren, weg. even probeerde ik zelfs dood te gaan, maar toen was de pijn er, als een withete flits vanaf mijn kruin tot in het einde van mijn staartbeen. ik schreeuwde, mijn longen scheurden, en alles stopte met bewegen

maandag

Beuh

hoofdpijn, alles draait, niets lijkt echt. het leven lijkt wel een tv-show, zonder jou erin dan. ik schrik op wanneer ze tegen me praten, ik kijk verbaasd, nog steeds niet zeker of ze het wel tegen mij hebben. ik knik zachtjes en draai me om, verder kijkend naar wat er om me heen gebeurd, geheel gedistantiëerd. ik wacht en wacht, wachten op beterschap.....ziek zijn is echt rot

dinsdag

hoer

Op kamp tot 15 augustus

zaterdag

Attentietjes

het doel van middelen is totaal overschat en ondergewaardeerd, ik hou wel van gek, niet dat het uitmaakt, niet dat iets uitmaakt wat maar meer naar hoe, niet dat alles waarom zonder zout zou zijn, daarom word ik ook liever nat in de regen.

donderdag

indiaan

het lukt niet, het gaat niet, stop ermee want het gaat toch niet door. o wat haat ik jou, ik trap in je gezicht en spuw op de overblijfselen. stop, kap, zwijg en ga nooit meer verder, praat niet verder want ik mep op je smoel, het is genoeg geweest, ik heb het allemaal gehad, laten we ermee stoppen want anders sla ik je nog dood

vrijdag

Zetels

Ik voel weemoed en verdriet als ik uitkijk op het leven, ik kan niet anders dan huilen als ik denk aan de tijd die ik heb verloren, alleen maar huilen van verlies. zonder spijt ga ik verder maar ik zal altijd de last van mijn verleden dragen.
alleen lafaards willen niet naar hun verleden kijken en dragen wat ze zijn, dragen wat ze zijn geworden.

ik kijk door het glas van het venster van mijn kamer en aanschouw de prachtige zonsondergang in zijn volle glorie, ik staar ernaar en de tijd verdrinkt zich. wanneer de tijd zich verdrinkt in je gedachten lijkt elk moment te bevriezen, de zon staat stil en de wereld lijkt zich niet meer te verroeren, alhoewel dit zeker een arogante leugen is sta ik genietend te kijken naar mijn wereld, de wereld in mijn ogen, de wereld zoals de meesten hem niet willen zien.

even denk ik niets, even is er niets meer dan alleen de zon en mijn ogen die worden gestreeld door haar stralen. het duurt een fractie, vanaf het moment dat ik knipper met mijn ogen is het voorbij, vervlogen, weggevaagd door rede en logisch verstand. ik zet me terug in werking, nog nahunkerend naar het moment dat zonet is gepasseerd, het moment van volledig besef van de wereld dat even snel weer kwijtraakt als het is gekomen. we zijn een strobreed verwijderd van de kennis die in alle waarschijnlijkheid onze ondergang betekent, we lijken op honden wiens koekje we net niet kunnen bereiken, we ruiken het maar kunnen het niet krijgen.

ik heb er genoeg van en publiceer dit

zaterdag

(>°°>)(<°°<)

Het geluk mag niet weerhouden worden, we zijn het zelf, meerdere personen hadden het al gezegd, soms ligt het ware geluk in de ontwikkeling van jezelf, om jezelf altijd zien beter te worden. je valt altijd maar staat sterker recht, het aanschijn van de verschillende pardoxen die het leven toch o zo moeilijk maken zijn enkel bedrog, een soort van illusie om de natuurlijke orde in stand te houden, zonder chaos kan er geen orde zijn. ik belet niemand anders te denken, kan ook niet, ik hoop het niet. terecht word beweerd dat alles een gevolg is, wij leven in gevolgen niet in keuzes, al de keuzes zijn al gemaakt, ons lot staat al bijna onweerlegbaar vast, er word alleen de schijn van keuze voorgehouden, want waarom zouden we iets anders kiezen? waarom zouden we iets kiezen dat we niet willen? de vraag wat als heeft evenveel nut als een extra teen aan je voet, en is ook even lastig. waarom zou je keuzes veranderen die je maken wat je bent? het leven is van jou, met of zonder de last van keuze. we kennen onze keuzes al, het zijn enkel de gevolgen waar wij voor instaan

donderdag

Serchis VIII

ik weerspiegel de verte waarin ik staar, en mijn ogen spreken mee. alles bloeit, alles vormt één grote harmonie, het is alsof iemand dit bedacht heeft, het is te perfect voor een samenloop van toevalligheden.

het licht van de nacht en de schaduw van mijn angsten overspoelt zelfs de meest krachtige geesten, hoewel het me licht bevreesd voel ik me er wel thuis, de eenzaamheid heeft een ander soort van prijs en hoewel het verre van bevredigend is heeft het wel een zekere aanspreking op mijn zinnen. ik zwicht in de verschillen van de mens, maar sprankel in het uitbuiten ervan, ik kan teren op zwakte, zelfs de hogen vallen onder mijn woorden, ik maak en breek zelfvertrouwen in twee zinnen. soms zelfs schep ik liefde in mijn woorden, liefde die ik nooit wilde maar toch kreeg en verkrachtte. de schijn die mooie woorden ophouden is zelden gezien, maar zij die zich door hun kracht van hun stuk laten brengen zijn reddeloos verloren, woorden zijn slechts schimmen van gedachten, raadsels gemaakt om een mens in zelfmedelijden te dompelen of er onrechtmatig veel zelfvertrouwen aan toekennen. het is een cyclus, wij zijn een cyclus, wat wij doen komt altijd terug en is al eens geweest. het is een cyclus die ons bind, een cyclus die ons altijd tot onszelf doet keren. En voor de tweede maal dreigt deze cyclus mijn leven uit te blazen als een kaarsvlam, en voor de tweede keer zal ik er klaar voor zijn.

woensdag

Fruitsap

Het bezit van de één geeft blijdschap aan de ander, mits gedeeld en met liefde gegeven
de wijsheid van de één geeft licht aan de ander, mits juist en zonder eigenwinst
de leugens van de één dompelen anderen in wantrouwen, mits goed verborgen en zonder geweten
de wetenschap dat anderen verantwoordelijk zijn voor het geluk of ongeluk van anderen stemt me droef, kan niemand zijn eigen lot bepalen? kan niemand onafhankelijk zijn? moet er altijd iemand zijn die je leven beter maakt of breekt?

natuurlijk, het leven is niet van jou alleen

dinsdag

Magenta

Ik zag een vrouw met tranen in de ogen, een vrouw met 3 keer mijn leeftijd. ze huilde bittere tranen op het lichaam vanwaar ik uitkeek, mijn lichaam verkrampt, veel pijn. ik wil bewegen, rechtstaan, haar troosten maar het enige dat ik kan doen is ademen, ademen en hopen dat er nog een volgende zal zijn. De duisternis neemt bezit van alles, langzaam maar zeker vervagen de contouren langs mijn ooghoeken tot de inktzwarte duisternis er bezit van neemt, ik probeer nog in een allerlaatste inspanning een woord uit te brengen maar de dood heeft al mijn vocht opgeslorpt en uit mijn droge keel komt alleen wat gerochel. de pijn in mijn spieren neemt af, de dood verspreid zich in mijn lichaam als vuur. het begint bij mijn vingertoppen en tenen dan mijn kuiten en onderarmen, langzaam verlies ik mijn lichaam. ik sla nog voor de laatste maal mijn ogen op en aanschouw de liefde die ik met gans mijn hart droeg, ik heb geen spijt. de dood zit al aan mijn hart, nog twee slagen en ik zal dood zijn. de pijn is weg, met mijn laatste vonk bewustzijn maak ik van mijn mond een glimlach om de wereld te laten zien dat ik gelukkig was en dat nog steeds ben.

Neergeslagen

In de gratie van het leven zijn de dochters van haat geboren, daar waar onze meest donkere geheimen verblijven
daar koesteren wij ons leven

Beloofd

Achter de bergen boven de hemel langs de zon en onder de sterren ligt de schaduw van mijn dag en de hoop van mijn nacht
daar waar anderen nooit kwamen, daar waar anderen het nooit durfden
daar waar alleen schoonheid heerst en pijn slechts een woord is
daar waar wij allen uitgenodigd zijn

zondag

Ik ken jou

ik ben moe, ogen vallen dicht
ik denk alleen maar aan verre plaatsen
plaatsen van vrede
plaatsen die alleen maar zon kennen
plaatsen waar ik uitvoerig zou kunnen mijmeren
wegdromen op de zilte lucht van de helderblauwe zee
mijn zicht word wazig
mijn gedachten gericht naar dingen die eigenlijk zinloos zijn
is geluk zinloos?
mijn ogen vallen dicht
en hier slaap ik
dromend over plaatsen van vrede, geluk en mijmeringen
plaatsen zo echt dat ik teleurgesteld zal zijn wanneer ik ontwaak
ik kijk uit over de wereld en zie ieders last
lasten die de mijne lichter maken
lasten die me echter maken
ik zie andere mensen
die eveneens vrede proberen te zoeken
vrede die wordt verstoord door wat bind
bindingen aan onze aardkloot
onze geest is gegroeid
onze geest wil zweven boven de wolken bij de sterren
ons lichaam is onze gevangenis
slechts
nu
mijn geest maakt zich los
mijn besef is weg
ik voel niets
alleen dat ik zweef
zweven over de dromen van anderen
ik zweef en kijk naar onze wereld
een wereld zo echt en hard
een wereld zo zacht en mooi
soms
ik kijk naar mensen en hun zorgen
ik hoor hen
wil helpen
hen uit hun vrouwelijkenachtpaarden rukken
ik kan enkel kijken
en huilen
ik droom over andere mensen! ik droom niet mijn dromen! ik droom wat anderen kwelt! ik droom wat anderen begeert!
en soms
droom ik ook over jou

zaterdag

Oker

De stilte maakte het alleen maar moeilijk, als een orkaan van onuitgesproken gevoelens raasde het tussen ons in. ik probeerde me voor te stellen hoe deze ogen ooit vol vuur hadden geweest, nu slechts schaduwen van hun vroegere glorie. ik wist het, de lijntjes rond haar mond toonden haar besef hiervan. toen de eerste van haar laatste tranen zich toonden balde ik mijn vuisten en kneep mijn tanden op elkaar, koppig bleef ik haar aankijken beseffend dat dit het moment was dat ik steeds achterin mijn netvliezen zou bewaren om te blijven herinneren dat dit ook mijn lot was, het lot dat ieder mens beschoren is. ik liet me op mijn knieën vallen en nam haar in mijn armen. Het gif dat zich nu door haar aderen schroeide deed haar langzaam wegzinken in de eeuwige duisternis, ik zag geen pijn in haar ogen, de dood laat alleen de levenden lijden, ik verlies alweer, het besef had zich schrijnend vanaf mijn hart uitgebreid tot mijn longen, mijn adem stokte toen ze voor de laatste keer haar mond opende. "Sorry" fluisterde ze als laatste zucht. haar ogen sloten en zo deed mijn ziel dat ook, voor de laatste keer.

zondag

kunne we?

We weten wat we beter kunnen, we kunnen beter weten, we kunnen beter dan we weten

zaterdag

Zoals altijd

ik ben alleen, zo letterlijk en figuurlijk als je je maar kan voorstellen. ik zit aan de eikenhouten tafel in de woonkamer, de brandende sigaret die ik zo cliché in mijn hand houd is helemaal opgebrand, ik heb namelijk nooit gerookt maar nu leek het moment zo juist om het te doen, toch kon ik me er niet toe brengen. ik nam voor de laatste keer mijn glas whiskey en dronk het in één teug leeg. het ijs liet koude druppels na op mijn al 3 weken niet geschoren snorharen van mijn baard, met een vlotte beweging veegde ik ze af met mijn mouw. ik legde mijn hoofd zijdelings op de tafel en keek naar buiten, de zonsondergang was prachtig en ik kon de weinig bevredigende gedachte dat het mijn laatste zou zijn niet uit mijn hoofd zetten. langzaam richtte ik mijn hoofd op en keek in de spiegel die naast de kast stond, in mijn 3 weken van eenzaamheid was ik veranderd van knappe jongeman in een spook, mijn oogkassen waren ingevallen en mijn ogen zwartomrand als gevolg van te weinig slaap, geen slaap. ik glimlachte en moest denken aan de jongens in dat metal café waar ik soms met mijn vrienden over de middag ging poolen, pandabeertjes hadden we ze genoemd. ik stond op en liep naar het raam, ik stak de reeds gedoofde sigaret in mijn mond tot ik me cool genoeg vond om te doen wat ik moest doen, ik keek uit over de straat waar ik sinds 2 maanden geleden al een jaar woon, de overbuurman die eigenlijk schuinrechts woonde -recht over mij stond een pitoreske houtzagerij waar ze nog steeds handgemaakt al hun spullen maaken, de tafel komt van daar, ze wilden hem eigenlijk wegdoen omdat er een fout was in het houtwerk, nuja ik had niet veel geld enzo- was nog steeds in zijn tuin bezig, zijn befaamde begonias waar hij altijd over opschepte zagen er inderdaad wel goed uit, hij zou wel winnen dit jaar. ik draaide me om en doofde het laatste restje smeulende sigaret in het gesmolten ijs van mijn wiskeyglas. ik nam de telefoon en draaide het nummer dat ik inmiddels al bijna kon dromen, ik moest toch wel eens een nieuwe telefoon kopen, het nummer negen was nu al meer dan een week stuk.....misschien moest ik maar niet meer op de telefoon slapen, het was ook vrij genant om de volgende morgen een hele cijferdisplay op je rechterwang te zien schitteren in de spiegel. eindelijk reageerde nummer negen, ik hield mijn adem in en bracht de telefoon naar mijn rechteroor. de telefoon ging acht keer over, ik wilde bijna opgelucht ademhalen tot de telefoon opeens overging ; "Hallo, met Emma Brechts" klonk er aan de andere kant, even stokte mijn adem, het was al zo lang geleden, maar toen vond ik mijn stem terug en herhaalde het zinnetje dat ik zo lang had geoefend ; "Hey emma, Abel hier, ik weet dat het lang geleden is maar - mijn handen zweten en bijna gleed de telefoon uit mijn handen- wil je alsjeblieft met me iets gaan drinken vanavond?" er volgde een stilte en ik dacht dat alles verloren was ; " ja, natuurlijk, vanavond om 10 uur op de grote markt, bij de waterput, sorry dat het zo laat is maar ik moet eerst nog werken, ik kan dus niet lang blijven hangen, in ieder geval ben ik blij nog is iets van je gehoord te hebben, ik dacht dat je me vergeten was, nuja ik zie je vanavond wel, daaag." ik was verstijfd en kon geen woord uitbrengen, maar ik was gelukkig

Er is altijd wel iets, en jij bent het niet

Er is een verhaal dat ons doet huiveren, er is een epos dat ons doet schamen
er is altijd wel een mijmering dat onze ogen sluit voor wat er werkelijk gebeurde
er is niets meer over van de waarheid, want we durven amper te kijken naar wat pijnlijk en moeilijk is
er is weinig meer over van menselijke waarde, alleen spijt en lafheid
er is hoop, vervlogen naar elke windrichting, meegevoerd door de wind van de leugen
er is niets meer te doen behalve bidden, en vooral niets doen dat iets zou kunnen veranderen
blijf maar kijken en denken dat alles goedkomt, want zo word de wereld een betere plaats om in te leven

donderdag

Ik denk dus ik ben

Wat maakt mij beter, wat maakt mij anders, wat maakt mij meer mens, wat maakt mij gek, wat maakt mij lelijk, wat maakt mij zonder, wat maakt mij in, wat maakt mij beter, wat maakt mij gerust, wat maakt mij aanvaardbaar, wat maakt mij sterk, wat maakt mij volmaakt, wat maakt mij blij, wat maakt mij furieus, wat maakt mij melancholish, wat maakt mij paradox, wat maakt mij droef, wat maakt mij koning, wat maakt mij lief, wat maakt mij eerlijk, wat maakt mij zoet, wat maakt mij veeleisend, wat maakt mij kregelig, wat maakt mij nerveus, wat maakt mij zelfvoldaan, wat maakt mij levend, wat maakt mij teder, wat maakt mij zeker, wat maakt mij ziek, wat maakt mij kortaf, wat maakt mij stellig, wat maakt mij krijger, wat maakt mij noodzakelijk, wat maakt mij hoogmoedig, wat maakt mij dartel, wat maakt mij slim, wat maakt mij listig, wat maakt mij achterbaks, wat maakt mij gul, wat maakt mij rijk, wat maakt mij trouw, wat maakt mij banaal, wat maakt mij innemend, wat maakt mij beleefd, wat maakt mij kruipen, wat maakt mij huilen, wat maakt mij jolig, wat maakt mij sociaal, wat maakt mij geliefd, wat maakt mij leider, wat maakt mij zuur, wat maakt mij waardig, wat maakt mij zondig, wat maakt mij respectvol, wat maakt mij immuun, wat maakt mij mijmeren, wat maakt mij jaloers, wat maakt mij gemoedelijk, wat maakt mij intiem, wat maakt mij vleiend, wat maakt mij deerniswekkend, wat maakt mij hoopvol, wat maakt mij, wat maakt mij vragend?

Een bui

de regen maakt me nat, niet alleen mij maar ook anderen die niet in hun ijzeren kooien rondwaarden de regen maakt me wel geil, zo al druipend van mijn haren over mijn voorhoofd langs mijn ogen, schrijnend aan mijn lippen om dan de grond te zoenen. geil, zeker maar ook minstens zo nat. en nat was ik wel na deze o zo leuke bui die welgeteld even lang duurde als ik onderweg was met mijn ijzeren ros. het kon me weinig schelen, ik was nat maar gelukkig
de regen maakte me nat, geil en gelukkig

Hees

ze houd haar pas in en ik loop langszij
ik beroer haar schouder lichtjes en kijk halvelings om
we staren voor nog geen seconde
en ik was verliefd

Alsnog

Wat ik echt doe, vind, stel, beken, aarzel, zit nooit echt in het doen van mezelf. Meer als een verbinding tussen wat ik wil proberen te zijn en wat ik hoop ooit te worden, mijn lichaam drijft mee op de muziek en in dit groot levensritme zeil ik door op mijn schip van grote vreugde. Gevoelens brengen nooit woorden onder, want in mijn zeil zit enkel de wind van doorzettingsvermogen, voorbijgaand verdriet spat over mijn boeg. ik zeil over mijn eigen ritme en telkens ik bots zal het even trager gaan maar achteraf varen we altijd verder, jij, ik, overal en nooit. het stormt in mijn ziel, het vuur van mijn verlangen stopt niet met branden en ik zal altijd houden, liefst zonder zout.

wij zijn de paradox van ons eigen bestaan en branden voor fouten die we nooit hadden gewild, maar toch, steeds en alsnog is er altijd plaats voor nog een fout,
we hebben nog tijd, maar niet altijd.

maandag

Wij Weten

Wij zijn geen deel
apart
dat hopen we
dat dromen we
Wij zijn anders
vrij
Wij zijn nooit
samen
altijd alleen

Beste AMV ooit

AMVs(Animated Music video) maken is 1 van mijn hobby's maar jammer genoeg kom ik zelfs nog niet in de buurt van dit...helaas

Ik lijk wel

de droogte bijt in mijn lippen terwijl me nog steeds afvraag of het wel zin heeft,
de zon streelt mijn nekvel met een struik brandnetels en nog steed vraag ik me af of het wel zin heeft, het zand verschroeit mijn sandalen en terwijl de blaren zich op mijn voeten nestelen vraag ik me nog steeds af of het wel zin heeft. Natuurlijk niet, maar wat zou je anders moeten doen dan?