iNnE

Mijn schat

Mijn lieverd

Mijn hart

Licht van mijn ogen

Droom van mijn nacht

Ik dorst naar je lippen

Ik die nooit smacht

Blijf toch bij mij

Vannacht

Serchis II

Ik kijk neer op mijn bodemloze eenzaamheid, het zwarte gat gaapt diep onder mijn voeten en voelt scheurend aan. de leegte die niemand kan opvullen, een zwartheid die geen persoon kan verlichten. Er zitten soms teveel mensen in mijn hoofd dat het lijkt of ikzelf niet meer besta, al die aandacht die ik moet verdelen, al die mensen die rond mij dansen, leven lachen zingen praten roepen schreeuwen, aaah stop, ik heb er echt genoeg van, laat er rust in mijn hoofd, laat alles wat chaos is weg. soms verkies ik mijn bodemloze eenzaamheid, mijn scheurende leegte boven het zinloze geroep van anderen die hun eigen bestaan willen opdringen aan anderen om zo toch nog enige herkenning te krijgen en de hoop verder te leven in de herinnering van anderen. wel, dood of levend maakt voor mij niet veel uit, ik zal niet door velen gemist worden en ik heb evenmin spijt of onafgemaakte dingen in dit leven, want zoals elk leven is dat van mij perfect.

Serchis XXX

Verstoten door ieder die mijn bestaan heeft erkend dwaal ik door het niets van mijn gedachten en sterf steeds een beetje meer bij het besef dat ik slechts weinig liefde heb gebracht bij diegenen die ik het meest liefheb, zo dwaal ik steeds verder, steeds aan de rand van mijn gedachten. En zo kijk ik uit over de rest van de wereld, alsof mijn bewustzijn slechts de wind is die het aardoppervlak teistert. Hoewel dit zo neerslachtig en in geen verten aantrekkelijk lijkt is er toch een zekere vrede in dit bestaan, de vrede dat de realiteit slechts een nare droom is en dat zorgen een woord is dat je even snel vergeet als verstuivend zand. Ik droom mezelf steeds verder weg van de realiteit en vrees te verliezen wat ooit mijn leven was, ik offer mijn leven op voor de dromen die me op eisen, en vlieg zo tussen de verschillende onderbewustzijns van anderen om toch te merken dat ik niet anders ben dan enig ander, behalve dan dat ik kan vliegen en zij niet

DAn

In het licht van uitzichtloosheid en andere zaken die drukken op de geest van het menselijk bestaan is er toch nog iets dat een zeker potentieël houdt om een gezamelijk bestaan op te bouwen. Ik stel nu maar, wat zou u doen wanneer er iemand voor uw voeten stierf? Schreeuwen? Bellen? De kwetsbaarheid van ons bestaan in vraag stellen? U snel uit de voeten maken? Voor de rest van uw leven depressief blijven, getraumatiseerd door de schokkende ervaring die u met zich medraagd? Blijven kijken? Negeren? Het is niet wat u doet dat zal beoordelen wie u bent, het is waarom u het doet. Niemand zal de ware reden kennen in het kader van waarom u die actie heeft of zou hebben ondernomen, ook niemand zal u bekritiseren op dat vlak. Jaloezie alleen kan alle goedheid in de wereld verrotten tot een walgelijke brij lelijkheid en egoisme, schoonheid zit evenzeer langs buiten als deze zich langs binnen manifesteert, ik mijmer maar door over de redenen waartoe mensen gedreven worden door zich zo te gedragen maar hopen op een antwoord is als een geneesmiddel vinden voor de dood.